اشعار

در مطلع شعـر تو نچـرخـانده زبـان را            لطف تو گرفت از من بیچـاره امان را

شد دشمن تو مـعـتـرف انگـار خـداونـد            در گوش تو گـفته همه اسرار جهان را

---

بـا رایـحــۀ خـطّـۀ سـرسـبــز عـبــایـت            کـوتـاه کـن از باغ دلـم؛ دست خزان را

بـا امـر تـو هـر چـنـد در آتـش نـدویـدم            هر چند فـدای تو نکردم سر و جان را

هر چند مرید تو شدن شأن زُراره است            ای کاش که این عاشق بی نام و نشان را

بـگـذار که تا ظـل بـنـی سـاعـده یکـبـار            من جای تو بر دوش کشم کیسۀ نان را

ماندم که در خانه ات آن روز چرا سوخت            آتـش کـه نـســوزانـد تـن خـادمـتـان را

با لحن حجازی شبی از حضرت موعود            خواهیم شنید از حرمت صوت اذان را

: امتیاز

پیـر بـزرگ طایـفه بود و کریم بود            در اعتلای نهضت جدش سهیم بود

مسنـد نـشین کـرسی تـدریس علم ها            شایستـۀ صفـات حـکـیم وعـلیم بود

---

جن و ملک جمله مریدان مکـتـبش            استاد درس حکمت و پند کـلـیم بود

بر مردمان تب زدۀ شهر شرجی اش            عطر مبارک نفسش چون نسیم بود

زحمت کشید و باغ تشیّع شکوفه داد            مسئول باغـبـانی باغی عـظـیـم بود

قـلبش شبیه شیـشـۀ تنگ بـلـور بود            عمری به فکر نان شب هر یتیم بود

از ابـتـدای کـودکـیـش تـا دم وفـات            نـزدیکـی مـحـلـۀ زهـرا مـقـیـم بود

منّت نهاد و آمد و ما پـیـروش شدیم            امروز اگر نبود، شرایط وخـیم بود

تازه سروده ام غـزل مدحـتـش ولی            یـادش مـیان قـافـیه ها از قـدیـم بود

: امتیاز

ای ششمین حجّـت پروردگـار            مذهب شیعـه ز شما مـانـدگـار

شیعه اگر به مذهبش عاشق است            به همّت ولی خود صادق است

---

شـرح كـلام حـق به انشای تو            اصـول دیـن ردّ قــدم هـای تـو

دین به سخن های تو تفسیر شد            عـلم همه پیش تو تـحـقـیـر شد

فـهـم هـمـه شد سـخـن تازه ات            هیچ كسی نیست در اندازه ات

حوزه به فـتوای تو تأسیس شد            عشق به امضای تو تدریس شد

ای مـتـعـصب به مـرام عـلـی            هـم تـو مـفــسّـرِ كــلام عــلــی

ای حـرم خـاكـی تو عـرش ما            قــبــلــۀ تـوحـیــد كــلام شــمـا

پـایـه گـذار مـكـتـب حـیــدری             شـكـر خـداونـد منـم جـعـفـری

ای ضـربــان هــمــهٔ درس هـا            حـضـرت اسـتـاد تـصـدّق لـنـا

: امتیاز

رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را            دل رهـا شــده از مـحـنـت خــلایـق را

دلـی که پَـر زده تــا آسـتـان احـسـانـت            که غـرق نــور اجـابت کـنـی دقایق را

---

بر این کویر ترک خورده‌ی دلِ خـسته            بـبـار جـرعـه ای از کـوثــر حقـایق را

مُـریـد صبـح نـگـاه تو می بـرد از یـاد            مگر تـرنــم «قال الامـامُ صـادق» را؟

نـگــاه لـطـف تو آقــا به دل بـهــا داده            و با رضای تو دارم رضای خـالق را

تویی که ضامن صبـح سـعـادتم هستی

تویی که روشنـی هـر عـبـادتــم هستی

پُـر از شـمـیـم بهـشت است منـبرت آقا            بـه بـرکـت نـفــحـات مــعــطــرت آقــا

هــنــوز عـطــر مـلـیــح محـمـدی دارد            گُـلِ دمـیــده ز لب هـای أطـهـرت آقــا

شـبـیـه حـضرت خـاتـم مـدیـنـة العلمی            شـنـیــدنـی ست کـرامات محضرت آقا

و دیــده ایـم به وقت جـهــاد انــدیـشــه            هــزار مـرتـبــه ما فـتــح خـیـبـرت آقا

چـهـار هــزار حکـیم و فقیه و دانشمند            رهـیـن مـکـتـب انـدیـشـه گـسـتـرت آقا

نگــاه روشنت آقــا ستــاره پــرور بود

شکـوه بـی بـدل تو زُراره پــرور بـود  

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد            دلیل ها همه با عـشـق مـسـتـنـد می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل هـامـان            به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عـروج را فهمید            مسیـر روشـن تو از بهشت رد می شد

میـان آن هـمـه شـاگــرد شد سـعـادتمند            کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدی و جـهـان را حیات بخشیدی            تــجــلـیــات الـهــی الی الابــد می شــد

جـهـان نـشـسـتـه سـر سـفـرۀ روایـاتت

شهود می چکـد از جـلــوه زار میقاتت

ســر ارادت ما و غـبــار صـحـن بقـیع            همان حــریـم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیــار الـهـی که از نسیم خوشش            شده ست شهر مدینه پُـر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است            کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گـدائـی حـرمـت اعــتـبـار هـر عـاشـق            امید ماست توسل در این سرای رفیـع

چه غـم ز غــربت دنیا و حسرت عقبا            نگــاه روشنـتــان تا بـرای ماست شفیع

کلید معرفت این جا ارادت و عشق است            سـر ارادت مـا و غـبــار صحـن بقـیـع

مگیـر از دل من یارب این سعادت را

گــدائــی حــرم اهـل بیت عـصـمت را

غـبــار مـقــدم تـو عــطــر آشـنــا دارد            بــرای دیــده ام اعـجــاز کـیـمـیــا دارد

گــدای خانه به دوش تــوأم قـبــولم کن            گـدای تو به جز این آستان کجـا دارد؟

دگر چه جای گــلایــه ز فـقـر می ماند            کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شـکـسـتــۀ من حــرف های نـاگفته            دل شـکـستــۀ مـن شــوق الـتـجــا دارد

کسی که بوده تمام وجـودش از جودت            در آستانه ات امشب دو خـط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به ســوی بقیع            همـیـشه حـسـرت دیــدار کـربــلا دارد

چه می شــود همۀ عـمــر با شما باشم

غبار صحن تو و صحن کــربـلا باشم

: امتیاز

از ازل دَرد به پیـمـانۀ خـوبان كـردند           دل عاشق شده را كلــبۀ احزان كردند

هركسی راكه به عالم سر حشمت خواهی ست           لطف كردند و شبی خادم سلطان كردند

---

سفرۀ وسعت صدق تو گشودند به دهر           انبیا را ســر احـسان تو مهمان كردند

همه آفاق گرفته است به خود رنگ تو را           باوجودی كه همه فضل توكتمان كردند

در تـو دیـدند مـلائك صفـت خـالـق را           علت این است اگر، سجده به انسان كردند

بر سر سفـره دونـان نكـشـم مـنّت نان           من همانم كه به من لطف فراوان كردند

هـشتـمین آیـنۀ وجه خدائی، صد حیف           شش جهت ظلم به تو حضرت جانان كردند

دل شب بود كه گـنجـینۀ دین را بردند           عده ای كفـرصفت، سرقت ایمان كردند

پا بـرهـنه عـقـب اسـب دوانـدند تـو را           آسمان را پس از این حادثه گریان كردند

گر نبودی، اثر از روضۀ ارباب نبود           خلق با حنجر تو ذكر«حسین جان» كردند

: امتیاز

ای چـراغ دانـشـت گــیـتی فـروز            تا قــیــامت پیــشــتـاز عــلــم روز

آفــریــنـش را کــتــاب نــاطــقــی            اهــل بــیــنش را امــام صــادقــی

---

صــدق از بــاغ بـیـابـانـت گــلــی            مـرغ وحـی از بـوسـتـانت بـلـبـلی

نـور دانـش، از چــراغ عــلـم تـو            لالـه مـی رویــد ز بــاغ حــلــم تـو

روشنی بخـشـیـده بر اهــل زمـان            هـمـچـو قـرص آفـتـاب از آسـمـان

اهــل دانـش، سـائـل کــوی تـوأنـد            تـشـنـه کــامـان لـب جـوی تــوأنـد

خضـر در این آستان هـوئی شنـید            بوعـلی زین بـوسـتان بـوئی شنـیـد

نیست تنها شیــعه مـرهــون دمـت            ای گـدای عـلـم و عـرفان عـالـمت

جــفــر دُرّی در یَــم عـرفــان تـو            کــیــمــیــا از جــابــر حـیــان تــو

قلب هستی شد منیر از این چراغ            بو بـصیر آمد بصیر از این چـراغ

مکـتب فـضلت مـفـضّـل سـاخـتـه            شـورها در اهــل فـضـل انـداخـتـه

شـعــلـه در دست غـلامت رام شد            صبـح باطـل از هـشامت شـام شـد

روح، روح از درس قرآنت گرفت            لالـۀ حــمـرا ز حـمـرانت گـرفـت

آســمــان مـعــرفــت خــاک درت            ســــائـــل درس زُراره پــــرورت

آفـتـاب از ظـل استـقـلال تو است            علم همچون سایه در دنبال تو است

ای وجـود عــالـمـی پـا بـسـت تـو            ای چـراغ عـقـل هـا در دسـت تـو

ای فـروغـت تــافــتــه در سیـنه‌ها            روشـن از تـصـویـر تـو آئـیـنـه‌هـا

تا تـو هـسـتـی پـیـشـوای مــذهـبـم            ذکــر حــق آنـی نـیــفــتــد از  لـبـم

ذرّه ای از نــور خــورشـیـد تــوأم            هـر چـه‌ام در مـعــرض دیـد تـوأم

مذهبم را بر مذاهب برتـری است            ایده و مشی و مرامم جعـفری است

کـیـستـم؛ نـه شـافـعی نه حـنـبـلـی            نــیـسـتــم جــز پــیـــرو آل عــلــی

ای علـومت را به عـالـم چـیـرگی            نـور دانـش بی فـروغـت تـیـرگـی

شرح فضلت را چه حاجت بر کتاب؟            آفــتـــاب آمــد دلــیــــل آفـــتــــاب

بـا احـادیـث تـو نـور عـلـم تـافـت            دین حـیـات خـویشـتن را بازیـافت

ای فــدای لعــل گــوهــر بــار تـو            هر چه گـردد کهـنه، جـز آثـار تو

از تـو دل دریـای نـور داور است            چون بحار مجلسی پُر گوهر است

شیعه را از تو زلالی صافی است            کـافـی شـیـخ کـلـیـنی کـافـی اسـت

شیـعـه باشد تا قـیـامت رو سـفـیـد            کز توأش پیریست چون شیخ مفـید

مشعل تقوا و دینـداری ز تو است            شیخ طوسی، شیخ انصاری ز تو است

گوهر بحرالعلـوم از بحر تو است            ابن شهر آشوب‌ها از شهر تو است

مـکـتـبـت شیــخ بــهـا مـی‌پـرورد            سـیــد طــاووس هــا مــی‌پـــرورد

در ریاض فضل تو شاخه گلیست            کیست آن گل؛ شیخ حُـر عـاملیست

با دمــت روح خــدا مــی‌پـروری            چـون خـمـیـنی مـقـتـدا می‌پـروری

ما از این مکـتب کتـاب آمـوخـتیم            ما از این مشعـل چراغ افـروخـتیم

این شعار ما به هر بام و دری ست            اهل عـالـم مـذهب ما جعـفری ست

تـیـرگـی‌هـا را به دور انـداخـتـیـم            خـویش را در بحـر نـور انداختـیم

علم گر چه گوهری پُر قیمت است            بی چـراغ مـذهـب او ظلمت است

ای همـه منصـورهـا مـغـلـوب تو            ای تــمــام عــلــم‌ها مکــتــوب تـو

ای کــشــیـــده از عـــدو آزارهــا            رو ســوی مـقــتــل نهــاده بــارهـا

پـای بـنـهــاده بــدان جــاه رفــیــع            دسـت بـستــه هــمــره ابـن ربـیــع

همچنان نخـلی کـزو ریـزند برگ            داد آزارت عـــدو تـا پــای مــرگ

سخت باشد سخت، پیری چون ترا            ایـسـتـادن پـیـش دشـمـن روی پــا

سینه‌ات از سنگ غم بشکسته بود            قامتت رنجـور و پـایت خستـه بود

پیـش چشـم مصطـفـی خصـم پلـید            تا سه نـوبت تـیـغ بر رویت کـشید

ای به سینه درد و داغت را درود            ای مــزار بـی چــراغـت را درود

کــاش مــانــنـد غــبــار غــربـتت            مـی‌نــشـسـتـم  در کـنــار تــربـتـت

کاش بر قـبـر تو هـمچـون آفـتـاب            روی خود را می‌نـهـادم بـر تـراب

کــاش مـانـنـد چــراغـی تا سـحـر            در بـقـیـعـت داشـتـم ســوز جـگـر

صبر مات و بی قرار صبر تو است            اشک میثم لاله‌ای بر قـبر تو است

: امتیاز

ای كـوی تـو، كـعـبـۀ خـلایــق‏             طالـع ز رخ تو، صبح صادق

ای پـایـه ی مـنـبـرت فــراتــر             از کـرسـی هـفت چـرخ اخـتر

---

تا نام ز ماه و مهر بـوده است           خاک در تو، سپهر بوده است

گـفته‏ است خرد، بـس آفـرینت             صدها چو «هشام» خوشه چینت

گـردش، ز فـلك، اشاره از تـو              استـاد خِـرد، «زراره» از تو

چون«مومن طاق» ازتوآموخت‏             لب برلب هرچه مدعی دوخت

انـدیـشه هر آنچـه بـود مجـمـل‏             بـشـنـیـد مفصل از «مفـضل»

گرطالع «بختری» خجسته‏ است‏             در حلقۀ درس تو نشسته ا‏ست‏

كـی مـكـتـب تو، نظیــر دارد؟             صدها چو «ابـوبصیـر» دارد

تا مشعل علم «جابر»افروخت‏             بس نكته،خرد كه ازوی آموخت‏

شد شـهـره به دهـر، مذهب تو             «حمران» و«ابان» ومكتب تو

فـانـی نـه، كه جـاودانـه‏ ای تـو             دریــایــی و بـیـكـرانــه‏ ای تـو

ای مـذهـب تـو شـهـیـد پــرور             ای مکـتـب تو «مـفـیـد» پرور

: امتیاز